Zijn de Chinese carbonframes goed?

Sommige westerse fietsers aarzelen om een ​​carbonframe van Chinese makelij aan te schaffen. Uw voornaamste bezwaar lijkt te zijn gebaseerd op de prijs – op de veronderstelling dat het duurste product ook het beste moet zijn. Deze houding heeft ertoe geleid dat luxe drank- en cosmeticamerken in het Westen floreren.

Tegenwoordig scheppen sommige fietsers op over hoeveel hun machines kosten. Een met de hand gebouwd Engels professioneel stalen wedstrijdframe kostte in 1958 $ 22; vandaag zijn de opgeblazen prijzen $ 2.670. Het is zelfs een leugen dat Chinese carbonframes minder kosten omdat ze door robots worden gemaakt, zoals Tesla-auto’s. En de Chinese industrie wordt er ook van beschuldigd een nieuwkomer te zijn – een Johnny die onlangs de wereldmarkt heeft betreden.

Laten we nu enkele misvattingen over Chinese carbonframes ophelderen. Ten eerste het idee dat de industrie nieuw en opportunistisch is.

China is een belangrijk wielerland sinds 1950, toen Huo Baji de Engelse Raleigh Roadster uit 1933 als model nam en het legendarische merk Flying Pigeon lanceerde. In de daaropvolgende zeventig jaar werd China bekend als het koninkrijk van de fietsen. De prijs van een Flying Pigeon met één gangpad was 150 yuan, wat overeenkomt met vier maanden salaris van een werknemer, en er was een wachtlijst die jaren duurde.

In 2005 had de westerse popster Katie Melua een grote hit, een liefdeslied met deze titel: Er zijn negen miljoen fietsen in Beijing. Niemand heeft dit cijfer betwist, aangezien de fabriek beweert sinds 1950 500 miljoen fietsen te hebben geproduceerd. Tegenwoordig zijn de Flying Pigeons in heel China actief. Ze zijn nog steeds te zien op de jaarlijkse Shanghai Bicycle Show, die 6.000 stands telt en wordt bijgewoond door vertegenwoordigers van de industrie van over de hele wereld.

Als het op design aankomt, vertrouwt de Chinese industrie op lokaal en internationaal onderzoek en talent. De modernste framegeometrieën zijn mogelijk bedacht door een genie aan de tekentafel in Shenzhen, Toronto, Milaan, Birmingham of New Jersey. Er zijn maar weinig ‘imitatie’-frames, en fundamenteel onderzoek is nog steeds gaande.

 Dit begint met een laminaat gemaakt van Toray 700 en 800 vezels. Het kost een arbeider twee uur om de constructie te voltooien, waarbij hij polymeerhars op de vezels op een mal aanbrengt en tot 500 strips één voor één in een specifieke volgorde bevestigt. Er zijn geen snelkoppelingen en elke strip is ontworpen om de prestaties van het frame te maximaliseren. Elke strip moet in een nauwkeurige volgorde worden aangebracht om aan de ontwerpparameters te voldoen. Verstevigingsstrips die onder de te boren delen of onder elementen zoals stutten en trapassen liggen, moeten zo stijf mogelijk zijn. Gecompliceerde constructies zoals de balhoofdbuis worden apart gelegd en later toegevoegd. In de buizen bevindt zich een wegwerpdoorn die de interne vorm behoudt. Deze kan opblaasbaar zijn en wordt door de hitte van de oven vernietigd of later verwijderd.

Het vervaardigde frame wordt geleverd in een mal die tot $ 200.000 kost. En elke maat van een bepaald model vereist zijn eigen vorm. Het maken van carbonframes is dus niet voor tijdelijke werknemers of onconventionele bedrijven. Nadat het frame is bedekt met een plastic folie en is gestofzuigd, gaat het samen met de mal 60 minuten de oven in. Wanneer het carbonframe is afgekoeld en uit de mal wordt gehaald, ziet het eruit als een ruwe diamant, hoewel het erg licht en stijf is. Het kost een vakman gemiddeld 90 minuten om het frame te schuren en polijsten om het glad te maken.

De volgende stap is om het frame in een schone ruimte met spuitverf te bestrijken. Zodra de verf is opgedroogd, worden de stickers aangebracht via het wateroverdrachtproces voordat er een laatste blanke lak op wordt gespoten. Daarna volgt een meedogenloze kwaliteitscontrole. Sommige fabrikanten voeren een triltest uit, andere gaan zelfs zo ver dat ze de frames röntgenstralen.

Om twee voorbeelden van premium carbon pro-frames te vergelijken: de ICAN A9 is een geavanceerd Chinees wegframe dat wordt geleverd met een carbon zadelpen, stuurpen en stuur voor $ 930. Je zou kunnen denken dat een voorbeeld van het in de VS gemaakte Specialized S-works Aethos-frame bestrooid was met wat magisch stof. In licht gebruikte staat, de vraagprijs was $ 5.000.

Er is geen ruimte voor een alomvattende analyse van de prijsverschillen in zo’n kort artikel. De hamvraag is: waarom zijn niet-Chinese carbonframes zo duur? Beide raamwerken hebben min of meer de hierboven beschreven processen doorlopen. En nu vraagt ​​de lezer zich waarschijnlijk af of ICAN het A9-frame met magisch stof heeft bestoven, zodat het voor slechts $ 930 wordt verkocht? Het antwoord is nee.

De fabrieken in China produceren een kwaliteitsproduct en verkopen dit met een redelijke winstmarge. Geen enkele Chinese fietsenfabriek is failliet gegaan omdat ze te weinig rekende voor haar producten. De oorzaak van het prijsverschil is complex: marketing, wisselkoersen, distributie, tarieven, lonen, internationale markten, merchandising, reclame, enz. De lijst gaat maar door. Het belangrijkste dat een lezer moet weten, is dit. Ongeacht de verkoopprijs kunnen Chinese carbonframes concurreren met elk product dat elders wordt gemaakt.